ks. Henryk Zborowski

Parafie:

• Środa – wikariusz od listopada 1899 do 31.03.1905
• Koszuty, administrator od 01.04.1905
• Dobrzyca – administrator od 01.01.1906 do 15.01.1906
• Dobrzyca – proboszcz od 15.01.1906 do 30.06.1906
• Ostrów – proboszcz, kanonicznie instyt. 01.07.1906 do 1922
• Odolanów, administrator od 09.01.1915
• Pogrzybów – proboszcz od 01.07.1915
• Poznań Kościół Metropolitalny – Kanonik Gremialny, mianowany 28.03. 1922
• Poznań – Szef Kancelarii J.E.Ks.Kard. Prymasa Polski od 1922
• Poznań Kobylepole parafia pw. św. Andrzeja Apostoła – kapelan 1954

Źródło:
Wielkopolscy Księża od XVIII do XX wieku.

Ks. Henryk Zborowski urodził się 12 sierpnia 1874 roku w Wągrowcu. Był synem radcy sądowego Władysława i Marii z Kozłowskich. Po przeprowadzce rodziny do Poznania, tam uczęszczał do szkoły elementarnej, a następnie kształcił się w Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny. Po pewnym czasie opuścił tę szkołę i przeniósł się do Hadmar w Niemczech, gdzie uzyskał  świadectwo dojrzałości w roku 1896. Po maturze podjął studia w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. W dniu 12 listopada  1899 roku otrzymał święcenia kapłańskie i został skierowany do parafii w Środzie. Był tam wikariuszem do 31 marca 1905 roku. Potem przez 9 miesięcy był administratorem w Koszutach, a przez kolejne pół roku sprawował funkcję proboszcza w parafii św. Tekli w Dobrzycy. 1 lipca 1906 roku został proboszczem parafii farnej w Ostrowie Wielkopolskim. Ukończył budowę kościoła i Domu Katolickiego. W czasie jego duszpasterzowania rozkwitło w ostrowskiej parafii życie religijne i kulturalne. Dom Katolicki stał się ośrodkiem tętniącym życiem. Odbywały się tam wykłady, przedstawienia, koncerty, wystawy, spotkania tajnych organizacji. Powstały biblioteka Towarzystwa Czytelni Ludowych i jeden z pierwszych w Polsce ,,Ogródek dziecięcy’’. W czasie przygotowań do Powstania Wielkopolskiego ks. Henryk Zborowski został współorganizatorem Rady Ludowej w Ostrowie. Z jego inicjatywy została wysłana delegacja do Poznania, aby uzyskać dyrektywy w sprawie organizacji powstania. Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu w styczniu 1919 roku powierzyła mu funkcję doradcy niemieckiego dyrektora Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. Od 1922 roku posługiwał w bazylice archikatedralnej w Poznaniu. Został  szefem kancelarii ks. kard. Prymasa Polski Edmunda Dalbora i sędzią prosynodalnym. 28 marca 1922 roku mianowano go kanonikiem metropolitarnym poznańskim. 29 grudnia 1926 roku przejął kierownictwo Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary na archidiecezję gnieźnieńską i poznańską. 11 listopada 1937 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej. 3 października 1939 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu. Miesiąc później został wywieziony do obozu przejściowego w Kazimierzu Biskupim, skąd po ciężkiej chorobie trafił do szpitala Sióstr Elżbietanek w Poznaniu. 12 lutego 1942 roku wyjechał do Generalnej Guberni i zamieszkał w Otwocku. Po upadku Powstania Warszawskiego udał się do Częstochowy. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Poznania i objął ponownie urząd sędziego prosynodalnego. W marcu 1945 roku został kapelanem zakonu Sióstr Elżbietanek w Pokrzywnie. Tam zmarł 26 lutego 1967 roku. Spoczął na cmentarzu miłostowskim w Poznaniu.