ks. Leon Płotka

Parafie:

• Rzadkwin, Jarząbkowo – wikariusz od 01.03.1912 do 20.05.1912
• Kamieniec k/Trzemeszna – wikariusz od 21.05.1912 do 31.12.1912
• Szaradowo – wikariusz od 01.01.1913 do 31.03.1914 ( od 01.03.1914 wikariusz substytut ks.Opielińskiego )
• Bydgoszcz – Fara – wikariusz od 01.04.1914 do 31.03.1916
• Zbąszyń – proboszcz od 1925 do 18.06.1933
• Kębłowo – proboszcz od 19.06.1933
• Ostrów Wlkp. – proboszcz od 1.03.1936 do 1954

Dodatkowe informacje:
Rodzice: Władysław i Katarzyna

Płotka Leon (1889–1954), ksiądz, działacz społeczny. Urodzony 4 maja w Turzy koło Wągrowca, był synem Władysława, urzędnika pocztowego, i Katarzyny z Menclów. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Nakle, gdzie zdał w r. 1908 maturę. Studia teologiczne odbył w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. 11 lutego 1912 otrzymał w Gnieźnie święcenia kapłańskie. Następnie był wikarym kolejno: w Kamieńcu koło Trzemeszna (do r. 1913), w Szaradowie koło Kcyni (do r. 1914) i w kościele Św. Trójcy w Bydgoszczy. W r. 1924 został administratorem nowo utworzonej parafii Św. Trójcy w Bydgoszczy. W r. 1925 objął pograniczne probostwo w Zbąszyniu. Jednocześnie pełnił funkcję notariusza dekanalnego, a od r. 1931 dziekana zbąszyńskiego. Należał do głównych organizatorów XI Zjazdu Katolickiego w Wielkopolsce, który odbył się 19 i 20 VI 1931 w Zbąszyniu przy stosunkowo licznym udziale Polaków z Niemiec. Wybudował w Zbąszyniu parafialny Dom Katolicki. 1 marca 1936 r. został proboszczem parafii Św. Stanisława bpa w Ostrowie Wielkopolskim, jednej z największych wówczas w Wielkopolsce. Należał do gorliwych krzewicieli kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z jego inicjatywy wybudowano pomniki Serca Jezusowego w Zbąszyniu i w Ostrowie (w tym ostatnim dłuta Jana Żoka). W latach 1936–39 był redaktorem naczelnym ukazującego się w Ostrowie tygodnika parafialnego „Posłaniec Niedzielny”.

W Bydgoszczy i Zbąszyniu Płotka był patronem parafialnych Towarzystw Katolickich Robotników Polskich. W r. 1926 wszedł do zarządu Katolickiego Związku Robotników Polskich (KZRP), zrzeszającego te towarzystwa na obszarze archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. Po śmierci ks. prałata Antoniego Stychla, twórcy i prezesa Związku, został w maju 1935 jego następcą. Rezydując poza poznańską centralą KZRP, nie brał większego udziału w bieżących jej poczynaniach. Miał wszakże zrozumienie dla nowych form działania i za jego prezesury KZRP utrzymał pozycję najsilniejszego w Polsce katolicko-społecznego stowarzyszenia robotniczego (ok. 20 000 członków). Przy poparciu Płotki wzmożono w Związku akcję pozyskiwania młodych robotników, a także pracę oświatową, poprzez urządzanie w poszczególnych parafialnych ogniwach wieczorów dyskusyjnych i tygodni społecznych. Był zwolennikiem nawiązania bliskiej współpracy między KZRP a Zjednoczeniem Zawodowym Polskim i Chrześcijańskim Zjednoczeniem Zawodowym w celu stworzenia «wspólnego frontu robotniczego», opartego o zasady katolicko-społeczne. W rezultacie tych zabiegów trzy te związki zorganizowały 17 V 1938 w Poznaniu wspólną manifestację pod nazwą «Dzień Robotnika Polskiego», podczas której Płotka wygłosił okolicznościowe kazanie.

Ks. Leon Płotka był członkiem Bractwa Księży Misjonarzy «Dobry Pasterz». Już jako proboszcz zbąszyński wyjeżdżał do Niemiec, najczęściej do Westfalii, z posługą duszpasterską dla polskiego wychodźstwa. W r. 1938, w związku z wyjazdem do Niemiec ok. 60 000 polskich robotników sezonowych, przebywał jesienią tego roku prawie miesiąc wśród robotników w Meklemburgii i na Pomorzu Szczecińskim. Po powrocie do kraju ogłosił artykuł pt. „Nasi za granicą” (w tygodniku „Robotnik” 1939 nr z 15 I). W początku września 1939 znalazł się wśród uchodzącej na wschód ludności. W połowie miesiąca wrócił do Ostrowa. Niebawem aresztowany przez Niemców jako zakładnik, był więziony kilka tygodni w Ostrowie, a od 30 listopada 1939 do czerwca 1940 w obozie przejściowym w Kazimierzu Biskupim koło Konina. Po zwolnieniu osiadł w Częstochowie, gdzie pracował w charakterze kapelana w szpitalu miejskim i okresowo u sióstr zmartwychwstanek. Dn. 1 lutego 1945 P. powrócił do Ostrowa i zajął się reaktywowaniem życia parafialnego. 13 sierpnia 1945 został dziekanem ostrowskim. Dokończył w r. 1947 budowy nowego, obszernego kościoła Św. Antoniego, którą rozpoczął w r. 1938. Odznaczony był tytułem emerytowanego dziekana (1936), potem godnością kanonika honorowego kapituły metropolitalnej poznańskiej (1946). Zmarł 7 sierpnia 1954 w Poznaniu, pochowany został w Ostrowie.

Jerzy Pietrzak
Płotka Leon, [online] Warszawa: Narodowy Instytut Audiowizuany [dostęp 21.08.2019].
Dostępny w internecie https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/leon-plotka