ks. Ludwik Wojciech Jarosz

Proboszcz w latach 1.11.1933 – 29.10.1935

∗ Urodzony	Święcenia kapłańskie	† Zmarły
11.08.1888, Września	11.02.1912	29.10.1935, Ostrów Wlkp.

Zorganizował uroczystości związane z 500-leciem parafii.

Parafie:

• Śrem – wikariusz od 02.03.1912 do 30.09.1912
• Leszno – wikariusz od 01.10.1912 do 31.03.1914
• Śmigiel – wikariusz od 01.04.1914 do 31.12.1916
• Bronikowo – wikariusz substytut ks.Cichowskiego od 01.01.1917 do 10.08.1917
• Poznań – duszpasterz młodzieży 11.08.1917-1931
• Poznań – kapelania Pana Jezusa – kapelan od 06.03.1919
• – ** sekretarz generalny Związku Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej od 23.08.1919
• Poznań Archikatedra – kanonik 1931
• Ostrów Wlkp. – proboszcz od 1.11.1933 – 29.10.1935

Ludwik Jarosz urodził się 11 sierpnia 1888 roku we Wrześni. Ojciec Jego był nauczycielem w czasie strajku wrzesińskiego, przeniesionym ze szkoły. Matka to Anna z Poturalskich. Po ukończeniu gimnazjum gnieźnieńskiego w roku 1908 wstępuje do Seminarium w Gnieźnie, które kończy wyświęceniem na księdza 11 lutego 1912 r.Pracuje kolejno jako wikariusz w parafiach: Śrem, Leszno, Śmigiel. Następnie przez 10 lat kieruje katolickim ruchem młodzieżowym jako sekretarz generalny Związku Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej.W roku 1931 organizuje w Poznaniu Archidiecezjalny Instytut Akcji Katolickiej. Prowadzi bardzo szeroką działalność społeczną na terenie miasta Poznania. W roku 1933 zostaje doceniony i powierza się mu obowiązki proboszcza parafii w Ostrowie Wlkp. W roku 1934 doprowadził do uroczystych obchodów 500 lecia parafii ostrowskiej. Zmarł przedwcześnie dnia 29 października 1935 roku w Ostrowie Wlkp.

Źródło:
Wielkopolscy Księża od XVIII do XX wieku.

Informacja o śmierci proboszcza ostrowskiego, ks. Ludwika Jarosza zamieszczona w MIESIĘCZNIKU KOŚCIELNYM (organ archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej) nr 5 maj 1936r.

Nekrologja

Śp. Ks. Kanonik Ludwik Jarosz

Głośnem echem w obu archidiecezjach rozeszła się w dniu 29 października 1935 r, wieść o zgonie ks. Ludwika Jarosza, Kanonika honorowego Kapituły Metro­politalnej Poznańskiej i proboszcza w Ostrowie Wielkopolskim.

Śp. ks. Kanonik Ludwik Jarosz urodził się we Wrześni roku 1888. Ojciec jego Stefan zajmował stanowisko nauczyciela w czasie słynnego strajku szkolnego, za który władze pruskie ukarały go przeniesieniem w służbie. Nic dziwnego, że atmo­sfera tak patrjotycznego domu wycisnęła silne piętno na całokształcie duchowym młodego Ludwika. Większy jeszcze wpływ, bo religijny, wywarła na jego duszę, — kapłańską w przyszłości — matka jego Anna z Poturalskich. To też po celującem ukończeniu gimnazjum gnieźnieńskiego w roku 1908 wstępuje do seminarjum duchow­nego w Poznaniu. Po ukończeniu studjów teologicznych w Gnieźnie, otrzymuje z rąk Ks. Biskupa Kloskiego w roku 1912 święcenia kapłańskie.

Kurja Arcybiskupja powołuje młodego kapłana na wikarjat kolejno do Śremu, Leszna, a potem do Śmigla. Wnet jednak doceniając jego zdolności społeczne, po­wierza mu odpowiedzialną pracę w organizowaniu katolickiego ruchu młodzieżowego. Przez przeszło 10 lat jako Sekretarz Generalny Związku Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej (S. M, P., dzisiejszego K. S . M .) pracuje wytężenie, owionięty patrjotyczną i duszpasterską troską o los męskiej młodzieży, kładąc podwaliny pod imponujący dzisiaj gmach naszych katolickich organizacyj młodzieżowych. Po tych
latach olbrzymiej wprost pracy czeka go zadanie jeszcze bodaj donioślejsze. Po­wstały w roku 1931 Archidiecezjalny Instytut Akcji Katolickiej potrzebuje sekre­tarza generalnego, któryby zorganizował tę placówkę o niezwykłej wprost aktualności. J. Em. Ks. Kardynał Prymas powierza odpowiedzialną tę pracę wypróbowanemu już i znanemu działaczowi społecznemu. Śp. ks. Jarosz podejmuje sie trudnego zadania, dzieląc się równocześnie swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi lewitami jako wykładowca socjologji przy seminarjum duchownem w Poznaniu.
Te obowiązki doniosłe nie przeszkadzają mu jednak brać na swe barki szeregu dalszych prac tak około rozwoju Kościoła jak i ojczyzny. Już w zaraniu odradzania się państwowości naszej zostaje członkiem Rady Ludowej miasta Poznania. Przez dłuższy czas sprawuje godność prezesa Kuratorjum Katolickiej Szkoły Społecznej w Poznaniu. Ponadto udziela się jako członek Zarządu Związku Kapłanów „Unitas”, członek Rady Nadzorczej Drukarni i Księgarni św. Wojciecha i wielu innych. Nic więc dziwnego, że J. E . Ks. Kardynał Prymas w dowód wyróżnienia i uznania jego dzia­łalności mianuje go kanonikiem honorowym Poznańskiej Kapituły Metropolitalnej, a Państwo Polskie zdobi go za pracę obywatelską i narodową złotym krzyżem zasługi.

Jednakowoż praca społeczna choć tak ważna i na tak olbrzymie zakrojona rozmiary nie zadowala w zupełności kapłana według serca Bożego: wydaje mu się, że zbyt wielka odległość dzieli jego działalność od dusz poszczególnych. W wyczer­pującej pracy społecznej zaczyna śp. Ks. Jarosz odczuwać ogromny urok pracy duszpasterskiej. W roku 1933 spełniają się jego marzenia. Władza Duchowna po­wołuje go na odpowiedzialne stanowisko proboszcza ostrowskiego. Wydałoby się, że to zbyt trudna placówka dla kapłana, który większą część swych wysiłków po­święcił pracy społecznej. Tem więcej, że trud ten powiększał nietylko ogrom 34 000-nej parafji, ile wielka różnolitość jej elementów, która z Ostrowa czyni konglomerat parafji wielkomiejskiej, podmiejskiej i wiejskiej.

Jednakowoż były Sekretarz Generalny zabiera się do czynu z całą systematycznością i metodycznością, nabytą w pracy społecznej. Rozpoczyna swą działalność duszpasterską od odrodzenia wewnętrznego parafji. W roku 1934 po drobiazgowem przygotowaniu i po europejsku pojętej propagandzie urządza wielką 3-tygodniową misję parafjalną, prowadzoną przez 4 Ojców Jezuitów.
Był to ogromny triumf katolicyzmu w parafji, w której panoszyły się prądy wolnomyślicielskie i komunistyczne. 98% bowiem parafjan wzięło udział w dniach zbawienia. Dwa miesiące później urządza nowy proboszcz potężny obchód 500-lecia parafji, który uświetnia swą obecnością Jego Eminencja Ks. Kardynał Prymas. Wydaje przy tej sposobności ciekawą książkę, napisaną przez Dr. Andrzeja Wojtkowskiego o dziejach parafji ostrowskiej p. t . „500-lecie Parafji Ostrowskiej”.

Równocześnie współczesne codzienne potrzeby wielkiej parafji domagają się od niego coraz większego wysiłku. Organizuje dwa wielkie stowarzyszenia męskie „Apostolstwo Mężczyzn” i „Katolickie Stowarzyszenie Mężów”; wydaje doskonale redagowany tygodnik parafjalny p. t . „Posłaniec Niedzielny”; z wielką troskliwością zabiega w Parafjalnym Caritasie około biednych; cierpiąc nad nędzą dzieci, tworzy dwa oddziały Ochronki Parafjalnej. Nie dość jednak na tem. Niestrudzony w pracy sięga po dalszy trud i w początkach roku 1935 zaczyna budować kościół we wsi Gorzyce Wielkie, chcąc odciążyć parafję od najdalej położonych wiosek, Gdy pracę tę kończy, nagła choroba, oddawna skrycie nurtująca jego potężny organizm, powala go na łoże boleści i przedwczesną sprowadza śmierć.

Pogrzeb śp. Ks. Kanonika Jarosza zgromadził w Uroczystość Wszystkich Świę­tych w Poznaniu i w Dzień Zaduszny w Ostrowie u trumny jego przeszło 50 kapła­nów z Jego Ekscelencją Ks. Biskupem Dymkiem na czele, zgromadził zastępy Młodzieży Katolickiej i nadewszystko przez niego ukochanych parafjan ostrowskich.