„Holokaust” Żołnierzy Wyklętych
Żołnierze Niezłomni byli ścigani i mordowani przez komunistów, jak Żydzi przez nazistów. Jedni i drudzy mieli zniknąć z powierzchni ziemi i z kart historii.
Wyobraźmy sobie, że w 1944-45 roku na terytorium Polski wkracza złowroga armia i zamienia nasz kraj w jedno wielkie getto. Pozornie wszystko wygląda normalnie, ludzie chodzą do pracy, dzieci do szkoły, a także rusza odbudowa zrujnowanego państwa. Zorganizowano nawet wybory, w których co dziesiąty Polak głosował na komunistów, a komuniści i tak otrzymali wynik o ponad 800 procent zawyżony. W ten sposób wyłonione nowe władze, które nie był Polskie, bo były jedynie namiestnikami, których zadaniem było zniewolenie Polaków.
Większość zamkniętych w komunistycznym getcie rodaków częściowo pogodziła się z faktem tego zniewolenia. Chcieli zachować biologiczną ciągłość narodu i pielęgnować wolność innymi sposobami. Jednak oprócz nich byli również tacy, którzy stanęli do walki, bo nie godzili się na przywiezioną ze wschodu nową okupację. To ich nazywamy Żołnierzami Wyklętymi, Niezłomnymi, bohaterami Powstania Antykomunistycznego.
W pierwszym etapie motywy walki Żołnierzy Wyklętych były podobne do intencji, którymi kierowali się Powstańcy Warszawscy. Liczyli na wybuch wojny, podczas której Polskie Państwo Podziemne znów będzie nieformalnym gospodarzem na naszej ziemi. Najpierw była to walka o niepodległość Polski, a później jedynie o honor i ludzką godność. Mieli bowiem do wyboru – zginąć w boju, zostać zakatowanym w areszcie lub iść na współpracę i donosić na kolegów.
Dziś, gdy toczy się dyskusja o polsko-żydowskiej historii oraz próbuje się dewaluować zbrojny opór podziemia antykomunistycznego, celowo porównuje sytuację Wyklętych do żydowskiego getta. Przecież oni tak jak Żydzi byli ścigani, jeszcze bardziej torturowani i równie skutecznie mordowni. Jedynie powody ich eksterminacji były inne. Hitlerowi chodziło o wyeliminowanie ludzkiej rasy, a Stalinowi o zwasalizowanie Polski i Polaków. Ci, którzy sprzeciwiali się jego woli, mieli zniknąć z powierzchni ziemi. Po 1945 roku komuniści kontynuowali więc ludobójstwo na polskich elitach, które rozpoczęli pięć lat wcześniej w Katyniu. Nawet technika była ta sama – strzał w tył głowy.
W ostatnim okresie zaprowadzania powojennego „porządku” sytuacja podziemia antykomunistycznego była praktycznie identyczna do tej, w której znaleźli się Żydzi w czasie niemieckiej okupacji. Gospodarstwa, w których ukrywali się partyzanci były palone razem z inwentarzem. Były takie regiony w Polsce, że w każdej wsi dochodziło do aresztowań mieszkańców, a nierzadko więziono całe rodziny. Tym, którzy dawali partyzantom żywność lub odzież, groziło więzienie. Na tych, którzy pomagali bardziej aktywnie, czekały tortury i wysokie wyroki z karą śmierci włącznie.
W tłumaczeniu na język polski słowo holokaust oznacza ofiarę i zagładę. Bez wątpienia Żołnierze Niezłomni ulegli zagładzie i stali się ofiarami komunistycznej zbrodni. Końcowy etap ich beznadziejnej walki można porównać do boju, który stoczyli Powstańcy w Getcie Warszawskim. Skoro moralnej oceny żydowskich Powstańców nikt nie deprecjonuje, to dlaczego wciąż słyszymy oszczerstwa pod adresem Powstania Antykomunistycznego. Podobnie, jak dla walczących w getcie, również dla Żołnierzy Wyklętych śmierć z bronią w ręku była błogosławieństwem, najlepszym, najłagodniejszym i najbardziej ludzkim sposobem umierania.
Artur Stelmasiak
za: Niedziela.pl