Rodzina Kamińskich

W uroczystość Wniebowzięcia NMP oraz święto Wojska Polskiego na kamienicy przy ul. Kaliskiej 23 odsłonięta została tablica upamiętniająca rodzinę Kamińskich. O tym kim była ta wychowana w duchu wiary i wielkiego patriotyzmu rodzina można przeczytać w niniejszym artykule. Więcej o rodzinie Kamińskich w kolejnym roczniku Ostrowskiego Towarzystwa Genealogicznego. 

Rodzina Walentego i Agnieszki przeprowadziła się z Poznania do Ostrowa w 1911 roku. Agnieszka Kamińska z d. Klatkiewicz,  była córką sołtysa z Zegrza pod Poznaniem, odznaczała się niezwykłą pracowitością, wybitną inteligencją i głęboką wiarą.

Walenty Kamiński był uczestnikiem I wojny światowej i Powstańcem Wielkopolskim.

Kamińscy zamieszkiwali na parterze domu stojącego przy ul. Kaliskiej 23, w którym od frontu znajdował się bank rolno-spożywczy „Kwilecki&Potocki”. Tutaj Walenty, korzystając z zaoferowanej przez brata pomocy, otworzył sklep i warsztat, w którym montował, sprzedawał oraz naprawiał rowery. Naprawiał też broń (był bowiem rusznikarzem). Część mieszkalna – trzy pokoje, kuchnia, łazienka, korytarz – znajdowała się w głębi budynku (za sklepem i warsztatem).

Walenty Kamiński zginął 3 września 1939 roku w pociągu ewakuacyjnym pod Zduńską Wolą – podczas jego zbombardowania przez Niemców. Został pochowany na cmentarzu w Zduńskiej Woli. Jego żona Agnieszka zmarła w 1971 roku i została pochowana na Cmentarzu przy ul. Limanowskiego w  Ostrowie Wielkopolskim.

Kamińscy mieli liczne potomstwo – 2 córki i 8 synów.

• Najstarszy z synów Józef – ur. w 1903 roku – był absolwentem specjalności fotografia artystyczna Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Żonaty z Marią Fechner. Mieli dwóch synów: Zygmunta i Włodzimierza. Zmarł w Krakowie w 1941 roku;

• Córka Helena ur. w  1904 roku  – ukończyła Szkołę Handlową w Poznaniu, pracowała w Spółce Piekarskiej w Ostrowie jako księgowa, należała do Sodalicji Mariańskiej, na emeryturze pracowała w biurze parafialnym w Ostrowie Wlkp. Zmarła w 1997 roku.

• Syn Stanisław ur. w 1905 roku – harcerz, w 1926  zdał maturę w Gimnazjum Męskim w Ostrowie Wielkopolskim. Ukończył Wydział Lekarski i Wychowania Fizycznego na Uniwersytecie Poznańskim. Zmarł tragicznie w 1932.

• Córka Maria ur. w 1907 roku – pracowała jako księgowa. Po tragicznej śmierci brata wstąpiła do zakonu Sióstr Elżbietanek i przyjęła imię „Halina”. Swoją posługę zakonną wykonywała m.in. w administracji szpitala Sióstr Elżbietanek przy ul. Łąkowej w Poznaniu oraz w szpitalu w Sierakowie Wielkopolskim. Zmarła w 1996 roku.

• Syn Władysław ur. w 1910 roku – był absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie Wielkopolskim. W 1934 r. ukończył studia w Akademii Rolniczej w Poznaniu z tytułem mgr inż. leśnictwa a w 1939 roku Szkołę Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Był szefem pilotów w Aeroklubie Poznańskim i instruktorem pilotażu wojskowego. Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku, przedostał się przez Rumunię i Francję do Anglii. Był krótko pilotem 303 – go Dywizjonu Myśliwskiego w Bitwie o Anglię, a następnie w 302 Dywizjonu jako dowódca skrzydła i zca  d-cy dywizjonu. Zestrzelił 4 niemieckie samoloty. Po powrocie oskarżony i skazany za „szpiegostwo” w sfingowanym „Procesie Skalskiego”, przeszedł śledztwo na Rakowieckiej i ciężkie więzienia – Rawicz i Wronki. W 1953 roku zwolniony. Zrehabilitowany dopiero w 1990. Ożenił się z ostrowianką Marią Baszczyńską. Mieli troje dzieci: Barbarę, Ewę i Jerzego. Odznaczenia: Krzyż Virtuti Militari V klasy, 2x Krzyż Walecznych, otrzymał cztery brytyjskie odznaczenia (Distinguished Flying Cross, Air Crew Europe Star, Defence Medal, War Medal 1939-1945,oraz dwa francuskie: Krzyż Bojowy Ochotnika II Wojny Światowej i Medal Wojenny 1939-1945. Zmarł w 1995 roku.

• Syn Jan ur. w 1912 roku – uczeń Gimnazjum Męskiego w Ostrowie a następnie Szkoły Kadetów w Rawiczu. Porucznik WP w Pułku Strzelców Grodzieńskich im. Stefana Batorego, walczył we wrześniu 1939 roku w Armii Prusy. Był jednym z założycieli w Wielkopolsce struktur organizacji konspiracyjnych: Służba Zwycięstwu Polski (SZP), Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i AK . P.o. Szefa Sztabu AK Okręgu Poznańskiego. Utrzymywał łączność z Komendą Główną AK w Warszawie, odtwarzał rozbijane przez Gestapo komórki AK, scalał organizacje walczące z okupantem, organizował odbiór zrzutów zaopatrzenia dla AK w Janowie, Tursku, Wyszanowie, Ołoboku i Robakowie. Aresztowany przez gestapo 15 października 1943 roku przeszedł ciężkie śledztwa w Domu Żołnierza i Forcie VII w Poznaniu. Rozstrzelany 7 czerwca 1944 w Żabikowie  k. Poznania. Miesiąc przed wybuchem wojny ożenił się z ostrowianką, absolwentką Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu, Stefanią Musiałówną. Mieli dwoje dzieci: Andrzeja i Małgosię. Małgosia zmarła w Ostrowie w 1946 roku na dyfteryt. Andrzej, to dzisiejszy główny współorganizator uroczystości. Odznaczenia: Krzyż Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych.

• Syn Czesław ur. w 1914 – był harcerzem, absolwentem Gimnazjum Męskiego w Ostrowie, działacz Sodalicji Mariańskiej i taternik, dr prawa kanonicznego. W czasie wojny przechowywał insygnia kard. Sapiechy oraz dostarczał podrabiane metryki dla zdekonspirowanych. Przez dwie kadencje Generał Zakonu. Po wojnie wykładowca w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie i w Seminarium  Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu. Prowincjał Zakonu Chrystusowców we Francji i Anglii. Zmarł w 2008 roku.

• Syn Kazimierz ur. w 1916 roku – działacz harcerski i Sodalicji Mariańskiej, absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie, mgr inż. mechanik, nauczyciel mianowany, pilot szybowcowy (po wojnie także samolotowy). Studiował w Wolnym Mieście Gdańsku na Wydziale Lotniczym Politechniki Gdańskiej oraz prowadził drużynę harcerską w Oliwie i kursy języka polskiego w ramach „Macierzy Polskiej”. W kwietniu 1939 usunięty z uczelni, jak wszyscy zatrudnieni tam Polacy. Podjął pracę w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu (przy montażu samolotów „Łoś”). Gdy Niemcy opanowali kraj wrócił do Ostrowa. W październiku 1939 roku został zaprzysiężony przez phm. Edwarda Serwańskiego jako członek organizacji „Ojczyzna”. W kwietniu 1940 przenosi się do Warszawy i współpracuje z braćmi w działalności konspiracyjnej. Studiował na tajnych kompletach Politechniki Warszawskiej, prowadził także tajne nauczanie w zakresie 4 klasy gimnazjum. W czasie powstania razem z Henrykiem pracowali jako pielęgniarze w szpitalu AK na Sadybie. Tam we wrześniu Kazimierz z żoną i bratem Henrykiem dostali się do niewoli, z której zbiegli do Krakowa. Po powrocie do Ostrowa w kwietniu 1945 r. był współzałożycielem Aeroklubu Ostrowskiego, potem pracował w WSK Kalisz, od 1953 r. w Technikum Kolejowym i Ostrowskich Zakładach Mechaniczych. Od 1957  był 8 lat dyrektorem Zespołu Szkół Zawodowych przy Zakładach Hipolita Cegielskiego w Poznaniu. Odznaczenia: Krzyż Polonia Restituta, „Medal Rodła” od Prezydenta RP za działalność w Wolnym Mieście Gdańsku 1936-1939. Ożenił się 1943 w Warszawie z Władysławą Ryczkowską. Mieli czworo dzieci: Jana, Władysława, Hannę i Marię. Zmarł w 2001 roku.

• Syn Henryk ur. w 1920 r. – harcerz, absolwent Gimnazjum Męskiego w Ostrowie. W czasie okupacji produkował w Ostrowie nielegalnie herbatę z palonego cukru. Zagrożony aresztowaniem ucieka w czerwcu 1941 r. do Warszawy. W październiku 1941 r. zostaje aresztowany za tzw. „szmuglowanie” żywności. W lutym 1942 r.  ucieka z więzienia przy Daniłowiczowskiej i ukrywa się pracując jako ekonom w Rykach. Krótko przed wybuchem Powstania przyjeżdża do Warszawy z transportem żywności i tam zastaje go Powstanie. Pracuje razem z Kazimierzem jako sanitariusz w szpitalu AK na Sadybie. Aresztowany po upadku Powstania, ucieka razem z Kazimierzem i jego żoną z obozu w Pruszkowie do Krakowa. Po wojnie zdobywa stopień Magistra Teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1950 r. wyświęcony na księdza, w 1954 r. wstąpił do Zakonu Chrystusowców. Był dyrektorem Seminarium Duchownego w Ostrowie Wielkopolskim, a potem w Gostyniu. W latach 1964-1976 prowadził misje w Brazylii i Argentynie. Zmarł w 1998 r.

1. Syn Tadeusz ur. w 1921 r. – po wybuchu wojny wstąpił do Szarych Szeregów, potem AK. W czerwcu 1941 razem z Henrykiem uciekli przed aresztowaniem do Warszawy. Należał do Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Zdał maturę na tajnych kompletach i zaczął studia na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1943 r. ukończył „Agricolę” (Szkoła Pchor. Piechoty). Był kolejno w następujących oddziałach bojowych AK: Agat, Pegaz, Batalion Parasol. Brał udział w zamachach na Milkego, Herkla i Stamma. Dwukrotnie ranny, zginął pod koniec Powstania Warszawskiego 19 września 1944 r. na Powiślu. Pochowany po wojnie na Powązkach w kwaterze „Parasola”. Odznaczenia: 2x Krzyż Walecznych. Pośmiernie trzeci Krzyż Walecznych i awans do stopnia ppor.

Cześć ich pamięci!